De bedoeling was om in Key Largo te overnachten en dan morgenvroeg te gaan snorkelen in het Pennebaker State Park (duikbril, snorkel en onderwatercamera hadden we al in Key West gekocht). Maar het onweerde zo hard dat we toch maar doorgereden zijn. Ook ons plannetje om op Long Key State Park alvast het riff te gaan verkennen, viel letterlijk in het water! De park-ranger verbood ons uitdrukkelijk het water in te gaan, vanwege het onweer...
Behoorlijk balen dus voor mij, want vlak voor de kust ligt het mooiste rif van de USA en het had een van onze hoogtepunten van deze reis moeten zijn. Tja... tijdens onze korte hike door het mangrove bos op Long Key bleef het waarempel even droog! En we hadden het hele statepark voor ons alleen, een unicum, want het park herbergt een van de mooiste stranden van de Keys.
Maar goed, daar stonden we dan, in de regen op Key Largo. We hebben de oude African Queen nog gezien (boot waarop ooit de gelijknamige filmklassieker met Katherine Hepburn en Humphrey Bogard is opgenomen) en nog wat meer oude movie-parifalia die ze naar het eiland verscheept hebben om touristen te lokken. Ondertussen regende het zo hard en hadden we op de radio de weersverwachting voor morgen gehoord dat we besloten om het hotel af te zeggen (dankzij de charme van Caro geen probleem) en door te rijden naar de west-kust waar het weer waarschijnlijk wat beter zou zijn.
Toen we bij Homestead links afsloegen de Everglades in, begon het pas echt goed te plensen! Bovendien reden we na een wegomleiding ook nog eens goed fout en het scheelde niet veel of we waren alligatorvoer geweest (drie gespot! Caro helaas geen...) Uiteindelijk weer terug op de Tamiami trail (de weg door de Everglades) begon de ellende pas goed. De weg loopt dwars door het Everglades National Park, maar ook dwars door een indianenreservaat. En wat doet de Amerikaanse overheid niet? Wegen onderhouden als ze door een indianenreservaat lopen. Want die winnitous kunnen zich wat de familie Bush betreft liever kapot rijden, dan dat ze er één dollar aan moeten uitgeven.
De weg was dus uitermate slecht en overal werd gewaarschuwd voor aquaplanning... Bovendien loopt ie zo recht als een liniaal door de moerassen, waar we door het slechte weer helemaal niks van konden zien dat het twee en een half uur afzien was. Toen we eindelijk highway 75 naar het noorden opdraaiden begon het eindelijk een beetje op te klaren.
Maar waar zouden we nu stoppen om te overnachten? Terwijl ik mijn ogen probeerde open te houden (we waren immers al zo'n 8 uur onderweg) heeft Caro onze reisgidsen nog maar eens nageplozen. Sanibel Island, te duur! Tampa en St. Petersburg, nog minstens een uur rijden! Naples? Te saai! Uiteindelijk is het Fort Myers geworden, waar ooit Edison (ja de uitvinder van de telefoon en gloeilamp) gewoond en waar hij buurman was van ene meneer Ford, die van die gemotoriseerde vierwieler. Dus misschien morgenvroeg nog een bezoekje aan beide huizen, die samen een National Park vormen.
Of toch maar meteen doorcrossen naar Sarasota waar weer behoorlijk wat boekenzaken wachten en het enigste alternatieve filmhuis van deze staat.
Caro heeft uiteindelijk een enig hotelletje aan het strand gevonden met uitzicht op de pier. Bovendien heeft ze een suite met kitcheonnette voor de prijs van een tweepersoonskamer losgepeuterd. Een goedmakertje, want dankzij haar "moeite" om links en rechts uit elkaar te houden hebben we een "omweggetje" gehad van zo'n 2,5 uur!!!!
Dat betekende dat we vanavond maar weer eens pizza te eten kregen, want bij de rest van de restaurants was de keuken dicht...
Maar we kunnen morgen de dag beginnen met een duik in de golf van Mexico, dus dat maakt veel goed!!!!!
No comments:
Post a Comment