Toen we twee jaar geleden hier waren hadden we van de vier dagen, drie dagen regen en storm, maar de stad hield niet op met feesten. Ondanks het slechte weer zag je alleen maar lachende gezichten! Nu schijnt de zon en het is gewoon diep trieste ellende hier!
Maar laten we maar eerst bij het begin beginnen, we hebben vanmorgen lekker uitgeslapen in onze prachtige suite in Pensacola. Toen we weg gingen moest ma perse een "hug" van ons hebben. Ze heeft in het verleden gewerkt als agent voor diverse internationaal bekende fotografen en ik kreeg toch complimenten over mijn werk... Ze had stiekem voor onze komst mijn website uitvoerig bekeken. En ze snapte niet waarom ik niet fulltime fotograaf was... tja, als ambtenaar heb je nou eenmaal bepaalde zekerheden!
Vervolgens hebben we de route voor de rest van de dag uitgestippeld. We besloten om toch maar op de Interstate te blijven (schiet nm. lekker op) en niet de kustweg via Biloxi te kiezen. Oftewel geen ramptouristje spelen, want Biloxi is tijdens huricane Katherina het harste getroffen, daar schijnt bijna nix meer overeind te staan.
Maar onderweg hebben we toch genoeg ellende gezien. Bijna geen enkel Statepark was nog open, complete bossen lagen tegen de vlakte en tijdens een tussenstop bij het USS Alabama Statepark kwamen we erachter dat zelfs oorlogstuig dat een wereldoorlog overleeft heeft, niet tegen een orkaan op kan!
Het USS Alabama Statepark is nm. een soort themapark en oorlogsmonument ineen. De grootste attractie is het gigantische slagschip, de USS Alabama die tijdens WOII in de Pacific heeft gevaren en na de aanval op Pearl Harbor het enige slagschip was dat de US Navy nog overhad. Ook is er een gigantische onderzeeër te bezichtigen en normaliter ook nog een grote hal met diverse vliegtuigen uit WOII, Korea en Vietnam. De hal was echter tijdens Katherina behoorlijk tegen de vlakte gegaan en alle vliegtuigen waren behoorlijk verfrommeld. Omdat ze geen overheidssubsidie ontvangen moet alles met giften van particulieren gerepareerd worden, dus dat gaat jaren duren. Het geheel zag er daardoor ook een beetje triest uit, al bleef de Alabama zelf behoorlijk indrukwekkend! We hebben 2 van de drie wandelroutes door en over het schip gedaan en af en toe kregen we het behoorlijk benauwd als je zag hoe alles hutje, mutje op elkaar gepropt zat. Het was een complete stad die op het water dreef, met bakkerij, kapper, restaurants, postkantoor, etc.Na een uurtje klimmen en kruipen door het schip dreven we letterlijk van het zweet. Het kwik was inmiddels naar ongekende hoogte gestegen en de luchtvochtigheid was bijna niet meer te hebben. Dus snel de auto in en via het laaste stukje Alabama door naar Missisipi (kweet nooit hoeveel "essen" dat woord heeft, bij terugkomst toch maar even aan die dame van Pussycat vragen). Om vervolgens de grens met Louisiana over te steken. De stormschade werd met de minuut erger, net als het wegdek en mijn verkoudheid. Door de airco's binnenshuis en de vochtige hitte buiten ben ik inmiddels strontverkouden!
Toen we echter na een ontzettend lange brug New Orleans binnenreden kwam daar dan nog eens die brok in de keel bij. Vooral het eerste stuk wat vreselijk, je zag complete wijken die vernietigd waren en waar niemand meer woonde, verlaten winkelcentra, dichtgetimmerde bedrijven en overal afgesloten uitritten op de highway. Zo ziet een oorlogsgebied er dus uit. Zelfs de Gazastrook enkele weken geleden was niet zo triest als deze aanblik!
Zelfs het French Quarter waar ons hotel ligt en wat redelijk ongeschonden uit de strijd is gekomen, is nog steeds niet het oude. De helft van de winkels, restaurants en bars zijn dicht of zelfs te koop. Het stikt er van de verdwaasde en duidelijk gestoorde daklozen. Iets wat we vorige keer echt niet gezien hebben. In veel straten ligt het puin nog steeds huizenhoog opgestapeld.
Toch proef je ook iets van hoop en geloof in de toekomst. De zaken die wel open zijn begroeten iedere tourist met open armen en de gastvrijheid is ongekend. Ook zie je wildvreemden elkaar helpen. Normaal zal geen enkele Amerikaan een dakloze spontaan een sigaret aanbieden, vooral als ie een uur in de wind stinkt. Nu zie je het bijna overal. Alleen in de wat chique straten is het weer een al decadentie. Achter de ruiten zit de uitgedofte happy few met een escargo-linguini van pakweg 80 dollar, terwijl buiten een oud vrouwtje de vuilniszakken doorzoekt naar wat bruikbaars.
Wat echter ook een schande is, is dat sommige mega-multinationals weigeren om hun filialen te openen. Er zijn te weinig touristen op dit moment, dus er is niet genoeg omzet te halen. Zo is de Virgin Megastore nog steeds gesloten en staat het pand zelfs te huur! Als je bedenkt dat de eigenaar, Richard Branson, miljoenen heeft uitgegeven aan geflopte pogingen om rond te aarde te reizen met een luchtballon, dan is het wel heel erg triest dat hij zijn zaak gesloten houd en hierdoor een kleine honderd mensen werkloos zijn!Wordt er echt kwaad van...
Oh en we hebben het weer getroffen met ons hotel, midden in The French Quarter, chique, zwembad op de binnenplaats en een gigantisch balkon met een prachtig uitzicht. Zie bovenstaande foto!
No comments:
Post a Comment