Maar er is ook een woord bijgekomen: hartverwarmend, dat is nm. het gevoel dat de mensen die we hebben ontmoet ons hebben gegeven. We hebben ongelooflijke verhalen gehoord, verhalen van pijn, hoop, wanhoop en dankbaarheid.
De meeste verhalen zijn niet na te vertellen. Maar toch...
Vandaag is het negen maanden geleden dat die vreselijke orkaan Katrina over de stad blies. Enkele dagen later begaven de dijken het en de rest is historie zou je zeggen. Nou niet dus. De stad heeft meer doden te verwerken dan bij 9-11 in New York en de regering doet niks. Men voelt zich verlaten, in de steek gelaten en flink genaaid door alles wat overheid is.
De yuppies hebben de stad al overgenomen, huren gaan flink omhoog, maar er valt voor de lokale bevolking niks te verdienen. Alleen is voor hun alles duurder geworden, van huur tot levensmiddelen.
Twee derde van de stad ligt nog steeds in puin, ongelooflijk, maar het ziet er echt erbarmelijk uit. En dat voor een land waar per dag enkele miljarden uitgegeven wordt aan Irak en het leger wat ze daar als bezettingsmacht hebben...
Zoals gezegd, we hebben verhalen gehoord die niet na te vertellen zijn... maar eentje willen we jullie niet onthouden.
Toen we hier aankwamen wilden we graag naar één galerie, een fotogalerie. Helaas was deze gesloten en zou pas vandaag weer open gaan. In deze galerie zijn we vandaag geweest. Er hingen foto's waar iedere fotoliefhebber kippenvel van krijgt: Bresson, Adams, noem maar een fotograaf en er hing wel een orginele afdruk. Per stuk ging het dan om 10.000 tot 45.000 dollar!!!!!
Maar de reden waarom we er vandaag meer dan anderhalf uur hebben verbracht waren niet de foto's aan de muur. Nee, het waren de verhalen van de man die in die galerie werkte....
En van zijn verhalen kregen we ook kippenvel, maar dan op een foute manier...
Een van hen ging over een vriend, die net als velen, zijn huisdieren niet achter wilde laten. Hij had drie honden. Huisdieren mochten nm. niet mee met de zeldzame evacuatie-bussen. De eerste dagen na Katrina was er nog niks aan de hand, hij had genoeg voedsel en de dijken hielden het. Totdat er plotsteling van alle kanten water het huis binnenstroomde. Hij is met zijn honden naar de zolder gevlucht, maar daar had hij geen voorraden.
Op een gegeven moment is hij dus het water ingedoken om via het een raam naar het dak te zwemmen. Hij hoopte daar een gat te maken, van waaruit hij zijn honden omhoog kon tillen. Helaas hadden die beesten dat niet door, en zijn hem achterna het water ingesprongen, om vervolgens te verdrinken... De reden waarom hij achterbleef, het welzijn van zijn beesten, was helemaal nutteloos geweest!
Dit soort verhalen hebben we de afgelopen dagen ontelbare keren gehoord. Het is alsof het een soort therapie is voor de mensen, dat ze hun verhaal kwijt kunnen! Want ze voelen zich door alles en iedereen in de steek gelaten...
En vervolgens kom je buiten en de hele straat staat vol met Yuppies die zich tegoed doen aan drank en hapjes. Want het jaarlijkse wijnfeest voor de upperclass is begonnen.
Walgelijk!
No comments:
Post a Comment