Maar na een plensbui van maximaal 5 minuten, waarna het heerlijk afkoelde was het al snel weer over met de pret. Het kwik steeg gestaag net als de luchtvochtigheid... hmmm en dan zijn er mensen die betalen voor een sauna!
Fotootje boven is van na de eerste onweersbui toen de zon er net uitkwam en de palmen schaduwen wierpen op het natte wegdek...
Tja, vandaag alleen maar van die Arty foto's vrees ik...
Over "Art" gesproken, de wijk waar we zitten in Palm Beach heet Art Deco (of hadden we dat al vermeld?), vanwege de bouwstijl, ergens jaren 20 tot 40 vorige eeuw. Best mooi, als je het onderhoud, en dat doen ze hier dus niet meer! Hun favoriete grapje is dan ook "Who's Art?" als de locale monumenten bescherming weer eens probeert een van de oude hotels of pensions te redden van de sloop...
Heel Miami blijkt overigens een bouwput, vooral downtown, het zgn. busines centre is vreselijk stoffig van de sloop- en bouwwerkzaamheden. Hier wordt op iedere hoek een nieuwe wolkenkrabber gebouwd.
We zijn vanochtend richting Coral Gables gereden een zgn. yuppie-wijk met wat "historic landmarks", zoals een van de mooiste zwembaden in de wereld, het zgn. "Venetian Pools". Een Google-zoektochtje zal je doen verbazen, maar helaas hebben we het niet gezien!
Toen we de zgn. "Miracle Mile" opreden (een soort van Sjamps Ilizé van Miami) hingen er donkere wolken boven de stad. En dan wil je niet in een zwembad zijn. Dus maar weer eens een Barnes & Nobles (grote keten van boekenzaken) opgezocht en toen we enkele tientallen dollars lichter weer naar buiten kwamen, was de lucht helaas niet óók lichter geworden...
Zo donker als op bovenstaande foto was het uiteraard niet, die heb ik gisteravond genomen van een historisch jaren 50 fastfood restaurant. Dus vandaar de nostagische look....
Waar waren we? Oh ja, Coral Gables, ook al weer vergane glorie, de meeste winkels waren dicht getimmerd en zoals gezegd was er een flinke onweersbui in aantocht. Daarom toch maar niet het mooie historische zwembad opgezocht maar de lange terugweg door de talloze bouwputten aanvaard. Even een andere wijk opzoeken betekend hier al gauw een uurtje in de auto zitten zo groot is de stad. En dat komt dan niet door de vele omleidingen. De terugweg naar Miami Beach ging overigens redelijk snel en rond het middaguur hebben we heerlijk geluncht in een klein restaurantje in de Spaanse buurt niet ver van ons hotel vandaan.
Bovenstaande krukjes staan overigens niet in dat restaurant, maar gewoon in de lobby van ons Hotelletje... Wat een echte jaren 50 uitstraling heeft. Vooral s'avond als alles in groene neon is gehuld! Alleen is het bier bij de naast gelegen market goedkoper, dus we zitten er eigenlijk nooit.Morgen weer een lange reis voor de boeg... Via een highway over lange bruggen met tussen door wat eilanden, de Keys. Het eindpunt is Key West. Ooit de thuisbasis van Ernest Hemmingway, schrijver,$ zuiplap en vriend van Robert Capa, kortom een van mijn idolen. Het is alleen jammer dat hij nooit gitaar heeft leren spelen...
Onze Amerikaanse vriend Ted (van onze vorige USA-reis) heeft ons nog een routebeschrijving gegeven naar de orginele barkruk waar Hemmingway dagelijks op zat in zijn favoriete bar... Sloppy Joe's. Kroeg van de ene op de andere dag ooit eens verhuist. Ze zijn gewoon inclusief stamgasten opgestaan, die nog allemaal hun drankje in de hand hadden, kruk meegenomen en deur afgesloten. Blokje wandelen, op je oude kruk weer gaan zitten aan de nieuwe bar en doorzuipen...
Het worden harde dagen vrees ik!
No comments:
Post a Comment